Gisterenmiddag tegen een uur of 4 zijn we via een heel smal weggetje de berg opgekomen en aangekomen in het hotel. Vanochtend vertrokken we voor de eerste tocht, een lekkere duurrit waarbij we de echte bergen proberen te mijden. Al snel kwamen we op een vrij smal maar super mooi pad uit. Zelfs met sneeuw was het nog goed genoeg te fietsen, maar een beetje spannend was het wel. Het padje werd kleiner en kleiner er kwamen bordjes te staan: verboden in te rijden, en natuurlijk gingen wij door. Binnen de korste keren hoorde we een hond heel hard blaffen en even later ook nog een bordje: pas op voor de hond! Maar gelukkig er kwam nog een smaller padje en en moesten we via de route daarheen, dus konden we om de hond heen. Dit paadje was super mooi, maar super afgelegen... Toch kwam het paadje uit op een grote weg, wat wel weer een beetje saai was. Dus zagen we een heel klein paadje die we maar in gingen. Het begon mooi, werd even nog mooier en toen ontzettend steil met stenen, wortels en dit alles met een mooi laagje sneeuw. Die sneeuw was mooi maar maakte het wel onmogelijk om zowel omhoog te komen als omlaag, maar toch wilde Kjell en ik het even proberen, nog iets langer proberen en toen gaven we het op: dit stukje liepen we wel, daarna konden we wel weer fietsen. Kon inderdaad maar niet echt voor lang. Halverwege hebben we het toch maar opgegeven en zijn we omgedraaid, dan maar over de saaie weg. Ondertussen waren we bijna al die tijd aan het klimmen geweest, en met 778 hoogtemeters omhoog die we hadden gemaakt kan je het rondje niet heel vlak noemen. Een mazzeltje hadden we wel, we stopte onze tocht namelijk op de ijsbaan in Collalbo die net iets lager lag dan het hotel, waardoor we 50 meter meer gedaald hebben als geklommen... :) (bijkomend nadeel is dan weer, dat je tijdens het dalen echt ontzettend koude vingers, je kan zelf wel bedenken dat, dat niet heel prettig is. ) Maar al met al was het echt een ontzettend mooie tocht, echt zo ontzettend genieten. We hebben maar liefst 14 graden temperatuur wisseling gehad, 12 graden op het warmste moment (stel je even voor: zonnetje, sneeuw en windstil, heerlijk) en -2 graden op het koudste moment (de schaduwkant zullen we maar zeggen). We waren trouwens geen enkele andere mountainbiker/fietser tegengekomen.
Net als dat vogels in de winter de warmere oorden opzoeken om te overwinteren, zoeken wielrenners ook de zon op in aanloop naar het seizoen. Wij zochten ook de zon op maar niet de warmte... Wat is er lekkerder dan een paar dagen lekker trainen in Collalbo (ITA)? Mijn vader moet daar namelijk de tijdwaarneming voor het WK junioren verzorgen en onder de voorwaarde dat wij de transponders uit zouden delen konden we mee. 's Ochtends trainen, 's middags helpen met de tijdwaarneming. Er zijn ergere dingen voor te stellen, dacht ik zo.
Gisterenmiddag tegen een uur of 4 zijn we via een heel smal weggetje de berg opgekomen en aangekomen in het hotel. Vanochtend vertrokken we voor de eerste tocht, een lekkere duurrit waarbij we de echte bergen proberen te mijden. Al snel kwamen we op een vrij smal maar super mooi pad uit. Zelfs met sneeuw was het nog goed genoeg te fietsen, maar een beetje spannend was het wel. Het padje werd kleiner en kleiner er kwamen bordjes te staan: verboden in te rijden, en natuurlijk gingen wij door. Binnen de korste keren hoorde we een hond heel hard blaffen en even later ook nog een bordje: pas op voor de hond! Maar gelukkig er kwam nog een smaller padje en en moesten we via de route daarheen, dus konden we om de hond heen. Dit paadje was super mooi, maar super afgelegen... Toch kwam het paadje uit op een grote weg, wat wel weer een beetje saai was. Dus zagen we een heel klein paadje die we maar in gingen. Het begon mooi, werd even nog mooier en toen ontzettend steil met stenen, wortels en dit alles met een mooi laagje sneeuw. Die sneeuw was mooi maar maakte het wel onmogelijk om zowel omhoog te komen als omlaag, maar toch wilde Kjell en ik het even proberen, nog iets langer proberen en toen gaven we het op: dit stukje liepen we wel, daarna konden we wel weer fietsen. Kon inderdaad maar niet echt voor lang. Halverwege hebben we het toch maar opgegeven en zijn we omgedraaid, dan maar over de saaie weg. Ondertussen waren we bijna al die tijd aan het klimmen geweest, en met 778 hoogtemeters omhoog die we hadden gemaakt kan je het rondje niet heel vlak noemen. Een mazzeltje hadden we wel, we stopte onze tocht namelijk op de ijsbaan in Collalbo die net iets lager lag dan het hotel, waardoor we 50 meter meer gedaald hebben als geklommen... :) (bijkomend nadeel is dan weer, dat je tijdens het dalen echt ontzettend koude vingers, je kan zelf wel bedenken dat, dat niet heel prettig is. ) Maar al met al was het echt een ontzettend mooie tocht, echt zo ontzettend genieten. We hebben maar liefst 14 graden temperatuur wisseling gehad, 12 graden op het warmste moment (stel je even voor: zonnetje, sneeuw en windstil, heerlijk) en -2 graden op het koudste moment (de schaduwkant zullen we maar zeggen). We waren trouwens geen enkele andere mountainbiker/fietser tegengekomen. Om de carnaval te ontlopen reisden we gisteren af naar Heerenveen. We moesten wel een beetje moeite doen om weg te kunnen komen aangezien we net op het punt stonden te vertrekken toen de carnavalsoptocht langs ons huis kwam... Uiteindelijk konden we het dorp verlaten. Het vreemde op de route naar Heerenveen was dat aan de rechterkant van de weg nog heel veel sneeuw lag en aan de linkerkant van de kant van de weg helemaal niks. In dit geval gold dus duidelijk wel het spreekwoord: "Het gras is groener aan de overkant."
De loze ronde ging gelijk wel hard, maar daarna zakte het tempo behoorlijk. Ik reed best wel makkelijk met het peloton mee. Ondertussen zag ik wel dat er hier en daar er steeds meer meisjes afwaaide... Met nog minder dan 10 rondjes kregen 2 meisjes een klein gaatje, al snel werd dit gaatje weer dicht gereden. Toen alles weer bij elkaar was viel het stil. En het enige wat ik toen dacht was: dit is het moment, nu moet ik gaan. Ik ging, ik hoorde nog niks achter me en ik dacht alleen maar nu eventjes zo hard mogelijk en dan door trekken, maar tegelijkertijd had ik ook echt niet het idee dat ik dit nog 6 rondjes (want daar stond het rondenbord op) dit kon volhouden in mijn eentje tegen een heel peloton. Maar goed mijn naam zou in ieder geval weer om geroepen worden en dat vond ik ook wel weer leuk... Ik bleef gaan, maar geloofde er nog steeds niet echt in. Totdat ik eindelijk om durfde te kijken en zag dat ze 200 meter achter lagen... Toen kreeg ik wel een beetje geloof. En eventjes kon ik zelfs de staart van het peloton voor me zien. Het was ontzettend leuk hoe erg ik aangemoedigd werd en nog leuker was het toen ik ook daadwerkelijk als eerste over de finish kwam! Eens per jaar staan de NSV clubkampioenschappen op de planning. Een mooie wedstrijd waarbij je trainingsmaatjes eens een keer je grootste rivalen zijn, wat op zich al een onwennig gelegenheid is. Maar voor mij was het sowieso onwennig want een langebaan wedstrijd op kunstijs had ik dit jaar nog niet gedaan. Iets wat ik echt heb gemist heb het inrijden op de inrij-baan (de inrij-baan in Nijmegen is erg smal, rechtop kunnen er net 2 a 3 smalle mensen naast elkaar rijden), waarbij het de kunst is niet af te koelen, beetje gevoel te krijgen op je schaatsen, tussen de binnenkant van de baan te blijven en de blokjes van de binnenbaan en ondertussen alle recreanten en andere objecten te ontwijken. En dit kunstje heb ik -helaas- nog steeds niet door. Ik heb inmiddels wel een oplossing; zo laat mogelijk het ijs op. Lijkt niet zo heel moeilijk maar als je voor enkel een 500m en een 1500m op de ijsbaan bent, wat in mijn geval een kleine 3 en halve minuut is, is het erg verleidelijk om lekker vroeg op het ijs te gaan... Dus koud stond ik aan de start van de 500 m. Het duurde ong. 400 meter toen ik eindelijk op gang was en mijn laatste binnenbocht liep toen best lekker.... Jammer dat 100 meter verder de finish al weer was. Heel veel deelnemers waren er niet waardoor de 1500 meter al snel na de 500 meter gereden kon worden. De start op de 1500 meter was ook een beetje brak, maar omdat ik nu in de binnenbaan startte leverde me dit een rotwissel op... Waardoor ik moest wachten totdat Manon voorlangs gekruist was. Een beetje jammer want daardoor duurde het ook weer een poosje voordat ik mijn ritme (die ik net te pakken had) weer terug gevonden had. Wat me nog net een 2e plek opleverde. Al was het verschil met de nummer 3, Josje Zwartkruis maar minimaal... De tijden laat ik maar achterwege, ik was tenslotte maar net op gang. |
In het kortBritt van den Boogert schrijft op deze site verschillende verslagen over haar wedstrijden (mountainbike en schaatsen). Als student Technische Geneeskunde probeert ze haar studie te combineren met het beste uit haarzelf te halen in de sport. Dit jaar doe Sinds dit jaar krijgt ze hiervoor de steun van het Craft-Ten Tusscher mountainbike team (like op facebook!) en het Freewheel marathonteam (schaatsen). Ook is ze in de bikefreak terug te vinden als vaste columniste. Archives
August 2015
Oudere berichten klik hier!
|