Bij de start vloog ik er gelijk in en nam ik kopstart. Op de eerste klim kwam Joyce Vanderbeken me nog voorbij en op de rest van de dames hadden we al een klein gaatje. Joyce maakte een schakelfoutje en kwam stil te staan onder aan een van de steile klimmetjes. Daardoor kon ik ook niet meer blijven fietsen en kwam Alicia me ook voorbij. Al snel had ik haar ook weer terug ingehaald. En had ik alleen nog maar junior mannen voor me. Vanaf dat moment ben ik er vol voor gegaan en ik haalde steeds meer junioren in. Het leukste was nog toen een junior zo erg achterom keek of ik er al aankwam dat die vervolgens de struiken in reed... Tja, iedereen weet dat als je achterom kijkt, je wel beter je stuur recht kunt houden. Maar ach door die actie kwam ik plots wel veel sneller dichterbij... En dan gebeurd er nog iets spannends. Inmiddels had ik al een riante voorsprong en moest ik nog 2 rondjes, tenminste dat dacht ik. Tot ik plots bij de finish mocht stoppen. Ik begreep in eerste instantie niet waarom ik nu plots mocht finishen en twijfelde er eerlijk gezegd ook aan of ze wel bedoelde dat ik klaar was (jep, ik spreek zeer goed Frans, kan het alleen niet praten en ook niet verstaan maar Franse plaatjes kan ik echt wel lezen, onderschat het niet!). Na een korte discussie was alles me duidelijk geworden. Ik had gewonnen en nog ruim ook. De Nieuw-Zeelandse Shamara Sheppard (met wie ik vorig jaar ook nog naar Amerika ben geweest) finishte een krappe 4 minuten later, dus ik kan niet anders zeggen dan dat ik echt tevreden ben. Mijn eerste overwinning bij de elite dames. Dat smaakt naar meer...
Afgelopen zondag stond Mons weer op de planning. Een leuke wedstrijd op een heel leuk rondje, veel stijle klimmetjes waarbij je telkens weer aan herinnerd wordt dat je blij bent met je triple en wat geklommen wordt moet ook weer naar beneden... En ook de afdalingen zijn leuk. Omdat de wedstrijd tegelijkertijd met een toertocht is, is het er altijd gezellig druk in Mons. Overigens is het parcours wel verschillend...
Bij de start vloog ik er gelijk in en nam ik kopstart. Op de eerste klim kwam Joyce Vanderbeken me nog voorbij en op de rest van de dames hadden we al een klein gaatje. Joyce maakte een schakelfoutje en kwam stil te staan onder aan een van de steile klimmetjes. Daardoor kon ik ook niet meer blijven fietsen en kwam Alicia me ook voorbij. Al snel had ik haar ook weer terug ingehaald. En had ik alleen nog maar junior mannen voor me. Vanaf dat moment ben ik er vol voor gegaan en ik haalde steeds meer junioren in. Het leukste was nog toen een junior zo erg achterom keek of ik er al aankwam dat die vervolgens de struiken in reed... Tja, iedereen weet dat als je achterom kijkt, je wel beter je stuur recht kunt houden. Maar ach door die actie kwam ik plots wel veel sneller dichterbij... En dan gebeurd er nog iets spannends. Inmiddels had ik al een riante voorsprong en moest ik nog 2 rondjes, tenminste dat dacht ik. Tot ik plots bij de finish mocht stoppen. Ik begreep in eerste instantie niet waarom ik nu plots mocht finishen en twijfelde er eerlijk gezegd ook aan of ze wel bedoelde dat ik klaar was (jep, ik spreek zeer goed Frans, kan het alleen niet praten en ook niet verstaan maar Franse plaatjes kan ik echt wel lezen, onderschat het niet!). Na een korte discussie was alles me duidelijk geworden. Ik had gewonnen en nog ruim ook. De Nieuw-Zeelandse Shamara Sheppard (met wie ik vorig jaar ook nog naar Amerika ben geweest) finishte een krappe 4 minuten later, dus ik kan niet anders zeggen dan dat ik echt tevreden ben. Mijn eerste overwinning bij de elite dames. Dat smaakt naar meer... In Nederland scheen de zon in Duitsland niet. Dus waar gingen wij naar toe? Juist, naar Duitsland. Omdat Duitsland groot is zou ik wat specifieker zijn, we gingen naar Heubach. Het was een heel gezellig evenement maar door de regen merkte je iets minder van de sfeer. Dat was eigenlijk wel jammer. Op zondag was onze wedstrijd. Bij de start stonden meer meisjes voor me dan achter me en mijn start was dan ook niet zo heel erg best. Ik kwam best wel snel in opstoppingen en om mij heen begonnen ze af te stappen. Ik had mijn schoenen voor de wedstrijd nog gepoetst en wilde ze niet vies maken, dus ik bleef maar fietsen. En haalde zo wel steeds meer meisjes in (ook de Nederlandse kampioenstrui van Laura Turpijn haalde ik al snel in), maar kwam af en toe ook weer gigantisch knel te zitten. Ook Annefleur zag ik vlak voor me rijden. De afdaling ging iets minder lekker maar ik kon in de klimmen telkens mijn ritme weer terug vinden en haalde daar steeds meer meisjes in. Inmiddels was ik Annefleur voorbij gegaan en liep ik ook op andere meisjes in. Van mij had de klim wel nog langer mogen zijn, dat ging echt lekker. We waren dit keer ook gematst; eigenlijk moesten we 6 rondjes maar vanwege het weer waren dat er 5 geworden... Heel aardig. Ik was uiteindelijk 7e belofte geworden en 23e elite dame in een super sterk veld met alleen maar toppers! Het werd een weekendje "even" op en neer naar Munsingen, maar 5 uur rijden als je nonstop door rijd en een beetje laagvliegt over de Duitse snelweg. En aan beide voorwaarde voldoen wij niet, ik moet echt wel een keertje plassen en ik denk dat de meeste mensen die mijn vader kennen weten dat hij niet echt het type is die te hard rijd. Op zaterdagochtend vroeg vertrokken we, waarna we zaterdagmiddag het parcours konden verkennen. Het parcours was redelijk hetzelfde ten opzichte van vorig jaar en nog altijd heel erg snel. Maar waar het vorig jaar regende, scheen nu gelukkig het zonnetje! Eindelijk. Op zondag was mijn wedstrijd. Mijn start was niet goed, had snelheid over maar raakte helemaal ingesloten en gelijk lag ik gelijk al achter. Maar in het wiel van Lena Putz, die ook geen goede start had, kon ik naar voren rijden. De eerste ronde schoot ik daardoor heel erg op waardoor ik bij de eerste doorkomst als 4e belofte doorkwam. De rondes daarna had ik een lekker groepje gevonden waarmee ik mee kon rijden. In de 4e ronde kreeg ik het zwaar en kwam ik samen met Annefleur Kalvenhaar te rijden. Helaas ging daarna een beetje het kaarsje uit en kwam ik in de 5e ronde alleen te rijden. De laatste ronde sloot er nog een meisje bij me aan, maar in het laatste stuk heb ik weer bij haar weg kunnen rijden en kwam ik als 6e beloften over de finish en als 21e tussen de dames. Ik was wel tevreden. Zeker het eerste uur wedstrijd bleek wel dat ik meer snelheid heb gekregen. Ik reed toen echt lekker, daarna had ik het zwaar en duurde de rondes behoorlijk lang. Maar ik heb 6 rondjes gruwelijk kunnen genieten, dan hebben we dat eind in ieder geval niet voor niks gereden. In Norg was het gisteren tijd voor de tweede topcompetitie van het jaar, voor mij de eerste want in Nieuwkuijk was ik er niet geweest. Mijn start, of eigenlijk de eerste 3 slagen waren heel goed, ik was echt als een van de snelste weg. En net op het moment dat ik me dat realiseerde schoot ik uit mijn pedaal... Op een of andere manier kan je daarna je pedaal dan nooit meer snel terug vinden, dat vind ik altijd heel vreemd want eigenlijk zit die gewoon altijd in dezelfde cirkel met een straal van 170 cm... Nadat ik met beide voeten weer op de trappers stond was ik wel al weer wat naar achteren opgeschoven (dat gaat altijd lekker snel en makkelijk), maar gelukkig kon ik daarna weer wonderbaarlijk snel terug naar voren komen. In het begin bleef het op een lang lint maar daarna begonnen er wat groepjes te vormen. Ik kwam in een groepje met Marquarite en Manon. Met zijn drieen reden we om de 7e plek en we hadden wel een lekker tempo. Het parcours in Norg lag er super snel bij en niet echt moeilijk. Het enige lastige was dat ik niet te lomp over stuiter stukjes heen moest gaan want dan verloor ik mijn bidon. Dat vergat ik alleen, dus ik verloor 2 bidonnen... Zo had ik best wel dorst toen ik bij de verzorging kwam. Het punt was alleen nu dat de junioren die achter ons gestart waren ons in gingen halen. En laat Kjell me nu net voorbij komen bij de verzorging... Petra miste ons allebei maar gelukkig was er een oplettende Belg die me een bidon gaf! In de laatste ronde had ik nog wel iets over. Ik ben toen tempo gaan maken. Dit lukte best goed en aan het eind van de laatste ronde was ik nog maar alleen over. Zo werd ik mooi 7e! Met twee auto's vertrokken we op goede vrijdag naar Bad Säckingen wat helemaal tegen de Zwitserse grens bij Basel ligt. Waarom met twee auto's? Het zit zo dat Kjell op zondag zijn wedstrijd had en ik op maandag. En dat Kjell op maandag ook nog de topcompetitie in Nieuwkuijk wilde rijden. Dus zouden Kjell en Petra direct na de wedstrijd van Kjell naar huis rijden en dan zou ik op maandag in Bad Säckingen rijden en Kjell in Nieuwkuijk. Een hele organisatie maar het leek een heel goed plan. Enige was dat als Kjell prijs zou rijden, ze tot half 6 op het podium moesten wachten... Maar ach die kans was toch zo klein... Hij werd heel slim 4e, na een mooie duikeling, alleen in Duitsland worden de 1e 5 gehuldigd... Snugger jongen! Petra en ik zouden op de heen weg samen rijden en de TomTom krijgen (vreemd genoeg rijden wij sneller verkeerd) en we hadden in allebei de auto's walkie talkie's wat wel heel handig was want dan kon niet alleen de TomTom ons waarschuwen als we verkeerd dreigde te rijden maar ook de mannen. En wij konden op onze beurt weer telkens zeggen dat ze hun lampen aan moesten doen... Super systeem, behalve dat ik te lang aan het woord was en niemand me kon onderbreken (is me verteld dat het heel vervelend was) en dat de vox-functie op de walkie talkie ook reageert op de stem van Kuikentje Piep. Voor de leek; de vox-functie is een functie waardoor de walki-talki telkens aangaat als die een stem hoort zonder dat je het knopje hoeft in te drukken. Het parcours was geweldig mooi. Heel veel stenen, heel veel steile afdalingen en heel veel schansen en drops. Echt super mooi gebouwd. En ik heb mijn eerste gap-sprong op mijn xc-fiets volbracht! Het grappig was dat het bij het parcours steeds regende (was niet grappig eigenlijk) en bij het huisje een paar kilometer verderop en iets hoger sneeuwde het steeds. Het zag er echt heel mooi uit, voor een wintersportvakantie. Alleen op de zondag was de sneeuwgrens iets gedaald en lag er nu ook sneeuw op het parcours. Dat maakte het wel lastiger en vooral veel viezer. Maar voor mijn wedstrijd was het toch weer een stuk droger geworden. Mijn start was eigenlijk heel heel heel erg slecht. Ik stond al achteraan opgesteld en dit bleef ook eigenlijk zo. Ik reed daarna wel weer wat meisjes voorbij. Technisch reed ik best lekker op dit rondje en ik mocht er 5, wat op zo'n mooi parcours nooit erg is. Na afloop had ik nog wel het idee dat er misschien nog wel wat meer in had gezeten. maar als nog een 9e plek bij de U23 en 23e bij de elite overall is best een prima uitslag! |
In het kortBritt van den Boogert schrijft op deze site verschillende verslagen over haar wedstrijden (mountainbike en schaatsen). Als student Technische Geneeskunde probeert ze haar studie te combineren met het beste uit haarzelf te halen in de sport. Dit jaar doe Sinds dit jaar krijgt ze hiervoor de steun van het Craft-Ten Tusscher mountainbike team (like op facebook!) en het Freewheel marathonteam (schaatsen). Ook is ze in de bikefreak terug te vinden als vaste columniste. Archives
August 2015
Oudere berichten klik hier!
|