Maar neem maar van mij aan dat het een leuk rondje was.
De eerste ronde reden we met een kopgroepje van 3, Majlen Muller (een Duitse juniordame waar ik wel vaker mee heb gereden), Monique Zeldenrust en ik. Al waren we niet zo'n hechte groep want af en toe viel de kopgroep uit elkaar en soms vonden we het toch weer gezelliger met zijn drieën en dan reden we weer met elkaar. Ik had eigenlijk niet echt het idee dat ik de sterkste van de 3 was en ook al reed ik nog vrij gemakkelijk toch voelde ik me eerder de zwakste. Min of meer per ongeluk kwam ik voor de lastige steile klim op kop te zitten. Bovenaan bleek ik een gat te hebben... Ik had al mijn energie gestoken om de klim op te kunnen komen en dat was ook gelukt. Die andere hadden het waarschijnlijk ook geprobeerd maar ik hoorde ze achter me afstappen. De volgende twee rondes kon ik dat gat nog iets vergroten en zo kon ik de laatste wedstrijd van het seizoen winnen en was ik ook de snelste bij de Elite dames al moesten zij nog 1 rondje. Dat verdiende wel een stukje taart, vond ik zo. Dus na de finish bevond ik me rond dezelfde plek als waar meestal wespen zitten, bij de zoetigheid...