Mijn start was zeker goed. Ik kwam als derde de eerste bocht door en zat daar eigenlijk wel prima. Ik werd nog eventjes ingehaald door Yana B (een Oekrainse dame die zeer hard kan fietsen maar haar naam is niet uit je hoofd op te schrijven) maar toen die viel kwam ik weer op 3 te rijden. Tot nu toe dus allemaal prima. Maar na de eerste ronde kreeg ik het zwaar en kon ik merken dat het beste er voor nu wel af was. Ik was vooral heel erg aan het hijgen maar niet hard aan het trappen. Ik zakte terug naar achter en kwam alleen op plek 7 te rijden totdat ik gezelschap kreeg van Nele. Samen hebben we toen verder gereden en in de laatste ronde kon ik bij de gap een gaatje slaan en zo nog 7e worden.
Na de wedstrijd was ik snel uit gaan fietsen en ik was net bij de auto om mijn tas te pakken en te gaan douchen toen ik hoorde dat de prijsuitreiking begonnen was. Toen ik plots mijn eigen naam hoorde voor de tweede plek in het klassement. Ik was ten eerste helemaal verbaast (ik had eigenlijk geen flauw idee hoeveelste ik stond in het klassement) maar ten tweede moest ik dus heel snel bij het podium zien te komen. Dus ik pak mijn tas, doe de auto dicht, pak mijn fiets en ren op mijn fietsschoenen als een malloot naar het podium. Door die tas kon ik namelijk ook niet op mijn fiets springen maar door die fietsschoenen zag het er ook weer uit alsof ik ieder moment kon vallen. Daarnaast had ik nog een rode kop van de wedstrijd en die werd op dat moment ook niet echt minder. Mijn moeder stond in middels al klaar om mijn tas op te vangen en een ander pakte de fiets aan (of eigenlijk ik duwde de fiets gewoon in zijn handen) en zo kwam ik al struikelend het podium op. De speaker leek het wel grappig te vinden en vond dat ik vooral rustig aan moest doen, tja dat had die wel eerder mogen zeggen. Maar ik was in ieder geval op tijd voor de foto en het was toch een mooie verrassing dat ik tweede ben geworden in de topcompetitie!