Geen idee wat me te wachten stond, maar de heenweg begon al heel erg goed. Via AirBNB was er een overnachting geregeld zodat we dinsdagavond het eerste stuk konden rijden en dan woensdag het tweede stuk. Perfect, totdat we eerst het huis niet konden vinden en toen hadden we het huis gevonden maar het bed niet. Nou ja, die man die heeft het bed nog aangewezen maar dat was een éénpersoonsmatras waarbij hij dacht dat er wel 2 man op kon. Dat in combinatie dat er op 20 vierkante meter al 3 man voor pampus lagen, het er raar rook en een ontzettende troep was maakte dat we maar door gereden zijn. Zo kwamen we veel eerder dan gepland al aan in het Oostenrijkse Schladming. Als ik de hele week eerder aan zou komen dan gepland dan zou het goed zijn, of de planning te ruim.
Maar goed ik voelde me wel echt een super groentje. Een beetje onthand misschien. Na een paar jaar cross country weet je hoe de wereld in elkaar steekt, wat je allemaal moet doen en alles loopt dan als een gesmeerde machine (tenminste meestal in ieder geval). Maar hierbij wist ik niks. Hoe lang van te voren eet je? Wat voor warming-up doe je? Hoe lang van te voren moet je bij de start staan? Word je opgeroepen? En zo verder. Maar beste mensen ik ben er vandaag achter gekomen.
Het is eigenlijk allemaal best wel heel gemakkelijk. Het komt namelijk een stuk minder spits bij de marathon en zolang je gewoon doet waar je zin in hebt kom je heel ver. Dat was mijn conclusie na vandaag tenminste. De start is super relaxt. Wij hadden voor de vrouwen een apart startvak en ik stond op de eerste rij van dat vak. Iets wat je op de xc altijd wel wil. Hier maakt het geen biet uit. De start ging namelijk dwars door het centrum en globaal gezien langs de terrasjes. Ik heb niet goed opgelet maar er zou vast wel iemand door de terrasjes heen gegaan zijn. En alles heel relaxt. Heb met Annemarie Worst nog kunnen spreken over welk restaurantje wel goed was en welke niet. Wij hadden er gisteren namelijk een waar je alleen gepaneermeelde kippenboutjes kon krijgen met bratkartoffelen, voelde me echt een wedstrijdsporter. Maar toen ik mijn bordje niet leeg kreeg en nog 4 groten kippenpoten (ze moeten hier reuzenkippen hebben of heel veel paneermeel) over had kreeg ik die wel in een doggybag mee. Het was me door mijn huisgenoten wel afgeraden om die morgen tijdens de wedstrijd op te eten. Terwijl ik dacht dat ze met deze zomerse temperaturen toch nog wel een keer opnieuw gebakken zouden worden achter in me shirt. Maar ik heb ze toch niet mee genomen en aangezien ik onderweg ook niet het idee had: Goh wat heb ik nu een ontzettende trek in een vettig kippenboutje, denk ik dat ik er goed aan heb gedaan ze niet meer mee te nemen.
De eerste klim heb ik lekker tempo kunnen vinden. In het begin nog met Annemarie en Jesper maar Annemarie had geloof ik last van haar maag (terwijl ze nog wel had gezegd dat ze heerlijke zalm met spaghetti had gegeten. Dus de kipnuggets waren echt nog niet zo verkeerd;) waardoor ze wat terug zakte. De eerste klim heb ik gewoon rustig aan gedaan en met een lekker gevoel boven kunnen komen. De afdaling die volgde begon met super smalle bochtjes maar werd langzaam breder en breder. En het mooie was dat je beneden aan je weer helemaal fris voelde. Halverwege was er nog de eerste verzorgingspost waar ik van Ingrid een bidonnetje kreeg en een krentenbol. Maar het leek me wel een goed idee als ik die krentenbol gelijk op zou eten. Top plan echt waar. Want wat ik niet wist was dat er daarna een technische afdaling volgde met vrij veel wortels en stenen. Maar ja, ik was net zo van mijn krentenbol aan het genieten en wilde die ook niet weggooien. En stoppen is ook geen optie. Het is wel een wedstrijd hè, beste mensen! Dus ik ging met een krentenbol, half handje aan het stuur en een goede hand naar beneden. Mijn moeder leest dit hopelijk niet, want ik heb beloofd geen gekke dingen uit te halen. Nou weet ik niet wat ze onder gekke dingen verstaat want als ze het wel leest dan hoop ik dat ze dit gewoon een verantwoorde actie vond. Een hongerklop krijgen zou erger zijn.
Na de lange afdaling volgde de tweede klim. Gelijk al wel aardig stijl. Maar ik had weer een lekker ritme gevonden en haalde steeds wat mannen in. Iets wat ook een lekker gevoel geeft. Bovendien heb ik dit jaar nog in Italië een klim gereden waarvan de laatste 3,5 km alleen maar 20% of meer klom, dus nu zou ik wel wat aan kunnen. Zo kwam ik fluitend, nou ja hijgend, aan bij de tweede verzorgingspost. Bidonnetje bijgevuld (ja ja daarom was die bidon die ik later bij Ingrid had gewisseld nog zo vol, heb echt wel goed gedronken verder, maar vul gewoon steeds bij. Dat is de reden dat mijn bidonnetjes nog op gewicht te onderscheiden zijn van de rest) en mijn pad vervolgd. Maar allemachtig het stuk wat toen kwam. Dat was niet normaal stijl. Ik heb met 3-4 km/h denk ik dat stuk klim op gereden. Het was niet alleen stijl maar ook gewoon super lastig. Voordeel is wel dat je alleen maar daar over na kunt denken. Je kunt niet meer met iets anders bezig zijn. En extra leuk was dat bijna alle mannen voor mij liepen. Ik durfde echter niet te gaan lopen. Ik was bang dat dat nog veel zwaarder zou zijn dan fietsend en moest dus op mijn fiets blijven zitten. Op 200 m na is me dit ook gelukt. En ja, in die 200 meter die ik heb gelopen kwam ik er ook echt achter dat lopend veel zwaarder is.
En dan ben je bijna boven. Maar ja hoe hoger je komt, hoe kouder meestal. Koud heb ik het niet gehad. Dat zeker niet. Ik geloof dat ik er aardig ontploft uitzag want zelfs een Oostenrijks opaatje zei tegen mij dat het erg zweten was vandaag. Maar bovenaan lag nog wel genoeg sneeuw en sneeuw waar je met geen mogelijkheid door heen kon fietsen. Blij toen ik eenmaal boven was volgde er een heel stuk afdaling wat gewoon te moeilijk was om te fietsen. Maar ik was zo verzuurd in mijn armen door die steilte van de klim dat ik mijn fiets niet meer omhoog kreeg. Toch ben ik op wonderbaarlijke wijze beneden aangekomen. En later was de afdaling ook wel echt een mooie. Ik had nooit gedacht dat de marathons nog best wel technisch konden zijn.
In de laatste paar kilometers zat ook nog een klim waar ik nog wat mannetjes op kon rapen. Ik heb wel het verzoek de volgende keer alle bankjes langs de route weg te halen want met dit mooie uitzicht overal is de verleiding om te stoppen echt groot. Die bankjes staan zo’n beetje overal. Echt irritant. De afdaling naar de finish is dan wel weer een super mooie. Een flowie trail met iets te veel remkuilen of het was dan mijn armen en kuiten iets te vermoeid waren om de klappen op te kunnen vangen.
Goed ik vind dit verhaal al lang genoeg maar ja, een wedstrijd van 4 uur en 17 minuten is ook een lange. Ik heb denk ik nog veel meer meegemaakt maar mijn vingers worden nu moe van het typen en moet me energie nog sparen voor de etappe van morgen en om me dadelijk vol te eten bij de pastaparty in het dorp.
Bis Morgen!