Ik heb altijd in een auto gereden die zich netjes aan de regels hield, nooit te hard en altijd al vol op de rem bij oranje. Een bon thuis was dus ook iets wat ik niet kende. Ze bestonden wist ik, maar bij ons in huis niet.
Totdat ik in een auto stapte. Al tijdens de rijles had ik plots in de gaten hoe makkelijk hard rijden is. Als er in de verte een auto reed, moest ik dat gat dichtrijden. Op de fiets moet je dat immers ook. Maar ja als die auto zich dan netjes aan de snelheid houd, moet ik wel te hard gaan...
Mijn rij-instructeur moest dus geregeld zeggen: Britt, dat gat hoeft niet dicht. En plots dacht ik dat als ik zo hard zou rijden ik misschien wel een bon kon krijgen. Maar even navragen bleek dat ik alleen de boete kreeg als ik op heterdaad betrapt werd en anders kreeg hij die. Vanaf dat moment maakte ik me in zijn auto geen zorgen meer.
Tijdens mijn rijexamen was ik meer te vergelijken met een slak: het bordje 80 gemist en dus reed ik daar met 50 km/h... Toch was ik geslaagd, het risico dat ik een door-rood-scheurende-snelheidsduivel zou worden was, volgens die beste man te verwaarlozen.
En ergens heeft die man dat goed ingeschat. Binnen een week had ik toch een bon van 85 euro. Fout geparkeerd. Niet echt een reden wat stoer is om te vertellen... Tja ik was gewoon een servies aan het ophalen bij de Appie Hein, had de auto geparkeerd in de blauwe zone zonder parkeerschijf. Ik was denk ik 5 minuten binnen geweest omdat het servies er niet eens was. Dus was ik 85 euro armer en had ik nog steeds geen servies... Uiteindelijk is die nog goed opgelost maar het was thuis wel duidelijk dat dit een hele wijze les moest zijn, je hoorde namelijk geen boetes te krijgen.
Om me nog maar iedere dag te helpen herinneren aan deze vreselijke gebeurtenis. Is het gele briefje zeer prominent opgehangen in het toilet. Want ja, ik ben de enige thuis met een bon...
En sindsdien kijk ik liever op mijn snelheidsmeter dan voor me, rijd ik nooit meer te hard en stop ik voor oranje. Maar als ik dan door oranje rijdt of toch nog net iets te hard dan knaagt dat aan mijn geweten. Ik vraag wel duizend keer of die ene keer door oranje wel kon, of dat niet toch net door rood was. Een onweersflits is bij mij standaard dat ik geflitst werd. Laatst zat ik in de auto en onweerde het echt heftig, al had ik niks in de gaten. Het enige was ik dacht was: Ik kon toch niet twee keer op dezelfde weg geflitst zijn? Dat zou echt dom zijn. Kjell deed er nog een stapje boven op: "Wow, wat een flits!" Ik had nog niks in de gaten. Gelukkig hoorde je toen een donder viel het kwartje. Eindelijk.
Het is zeker niet zo dat ik met 40 over de snelweg rijdt omdat ik anders bang ben op een boete. En het is ook zeker niet zo dat ik niet door oranje heen durf te rijden. Het is alleen wel zo dat als ik de auto geparkeerd heb, ik nog 3 keer terug ga of ik niet een parkeerschijf of zoiets moet neer leggen.
Totdat ik in een auto stapte. Al tijdens de rijles had ik plots in de gaten hoe makkelijk hard rijden is. Als er in de verte een auto reed, moest ik dat gat dichtrijden. Op de fiets moet je dat immers ook. Maar ja als die auto zich dan netjes aan de snelheid houd, moet ik wel te hard gaan...
Mijn rij-instructeur moest dus geregeld zeggen: Britt, dat gat hoeft niet dicht. En plots dacht ik dat als ik zo hard zou rijden ik misschien wel een bon kon krijgen. Maar even navragen bleek dat ik alleen de boete kreeg als ik op heterdaad betrapt werd en anders kreeg hij die. Vanaf dat moment maakte ik me in zijn auto geen zorgen meer.
Tijdens mijn rijexamen was ik meer te vergelijken met een slak: het bordje 80 gemist en dus reed ik daar met 50 km/h... Toch was ik geslaagd, het risico dat ik een door-rood-scheurende-snelheidsduivel zou worden was, volgens die beste man te verwaarlozen.
En ergens heeft die man dat goed ingeschat. Binnen een week had ik toch een bon van 85 euro. Fout geparkeerd. Niet echt een reden wat stoer is om te vertellen... Tja ik was gewoon een servies aan het ophalen bij de Appie Hein, had de auto geparkeerd in de blauwe zone zonder parkeerschijf. Ik was denk ik 5 minuten binnen geweest omdat het servies er niet eens was. Dus was ik 85 euro armer en had ik nog steeds geen servies... Uiteindelijk is die nog goed opgelost maar het was thuis wel duidelijk dat dit een hele wijze les moest zijn, je hoorde namelijk geen boetes te krijgen.
Om me nog maar iedere dag te helpen herinneren aan deze vreselijke gebeurtenis. Is het gele briefje zeer prominent opgehangen in het toilet. Want ja, ik ben de enige thuis met een bon...
En sindsdien kijk ik liever op mijn snelheidsmeter dan voor me, rijd ik nooit meer te hard en stop ik voor oranje. Maar als ik dan door oranje rijdt of toch nog net iets te hard dan knaagt dat aan mijn geweten. Ik vraag wel duizend keer of die ene keer door oranje wel kon, of dat niet toch net door rood was. Een onweersflits is bij mij standaard dat ik geflitst werd. Laatst zat ik in de auto en onweerde het echt heftig, al had ik niks in de gaten. Het enige was ik dacht was: Ik kon toch niet twee keer op dezelfde weg geflitst zijn? Dat zou echt dom zijn. Kjell deed er nog een stapje boven op: "Wow, wat een flits!" Ik had nog niks in de gaten. Gelukkig hoorde je toen een donder viel het kwartje. Eindelijk.
Het is zeker niet zo dat ik met 40 over de snelweg rijdt omdat ik anders bang ben op een boete. En het is ook zeker niet zo dat ik niet door oranje heen durf te rijden. Het is alleen wel zo dat als ik de auto geparkeerd heb, ik nog 3 keer terug ga of ik niet een parkeerschijf of zoiets moet neer leggen.