Zo de eerste paar weken studie zitten erop tijd om een kleine update te geven hoe het me tot nu toe afgaat om op kamers te wonen en als student Technische geneeskunde door het leven te gaan. De eerste maandag was enkel een introductie van de computersystemen… Lijkt heel simpel maar ze kunnen best moeilijk gemaakt worden. Dit duurde niet heel lang maar toen we eenmaal klaar waren leek het me wel een goed moment om eens te kijken naar een kortere route van school naar huis. Ik had namelijk altijd het idee dat ik een soort van vierkantje fietste. Het bleek alleen dat ik mijn orientatievermogen iets overschat had. Zowel de UT als mijn huis liggen echt in Enschede maar toen ik bordjes Enschede – uit tegenkwam dacht ik nog steeds dat ik nog wel goed ging. Pas op het moment dat ik midden in het bos stond en alleen nog kon kiezen of de weg terug of onverharde weg de ene kant op of een onverharde weg de andere kant op begon ik toch wel te twijfelen of ik nog wel echt zo goed ging. Ik heb geen idee waar ik was maar eigenwijs was ik wel en ik bleef zonder de weg te vragen maar gewoon op mijn intuitie (die ik inmiddels echt niet meer vertrouwde, maar iets beters had ik ook niet voor handen) door fietsen. Totdat ik op een gegeven moment weer op dezelfde straat uitkwam. En hoewel ik het echt not-done vond heb ik toen stiekem de weggevraagd… Ik moest dezelfde kant op als waar ik vandaan kwam, hmmm mijn geweldig goede richtingsgevoel bleek toch iets minder goed te zijn…
Op dinsdag had ik de hele dag wiskunde. Van kwart voor 9 tot half 6. Die beste man maakte gelijk vrienden: “Bij dit vak mag er geen rekenmachine gebruikt worden tijdens het examen.” En hij bracht het nieuws met een glimlach en op een toon alsof we nu echt de lotto gewonnen hadden. Ik was iets minder blij met het nieuws. Eigenlijk dacht ik dat hij ons verschikkelijk voor de gek hield… Echt iets waar die zich het hele jaar op verheugd: “Zo leuk die eerste jaars, die kun je op het eerste college de schik van hun leven geven door te vertellen dat ze geen rekenmachine meer mogen gebruiken. En dan pas op het einde zeggen dat het toch wel mag. Hahaha” Maar het bleek geen grap te zijn. Waardoor ik het nog minder leuk vond…
Ook mijn eerste rondjes op de racefiets zijn gemaakt. Ik dacht dat het handiger was om in eerste instantie maar mijn racefiets mee te nemen in plaats van mijn mountainbike. Tja ik had namelijk net zelf ervaren dat ik al op straat de weg kwijt zou raken, dus de kans dat ik in het bos hopeloos zou verdwalen zou nog groter zijn, dacht ik zo. Allemaal leuk en aardig maar zodra ik ook maar eventjes verzin om van de grote hoofdwegen af te gaan kom ik gelijk op een onverhard pad uit… En de eerste keer denk je nog, ik keer maar om, maar de tweede keer twijfel je al en de derde keer ga je toch maar met je racefiets over het knollenpad… Een goede keus dus die racefiets.
Tja de eerste twee weken had ik toch het idee dat het me best makkelijk af ging om op kamers te wonen. Deed netjes de boodschappen, mijn kamer was opgeruimd (ik denk dat niemand het wil geloven maar dat is die nog steeds, een soort van dan), ik kookte, waste af en deed alles dingen die ik verder nog moest doen. Misschien geloof niet iedereen het maar ik was, al zeg ik het zelf, erg gestructureerd bezig. Toch kwam ik de derde week opeens zonder eten te zitten… Een klein rekenfoutje… School was wat te laat uit (tenminste dat vond ik) en de schaatstraining begon toch eerder. Ik kwam er dan nog wel op tijd achter dat de training iets eerder was dan dat ik in mijn hoofd had zitten (vond ik al heel wat) maar ik kwam er wat te laat achter dat ik dan geen tijd meer had op boodschappen te doen en dat ik behalve 2 eieren geen eten meer had… Voor de mensen die nu bang zijn dat ik uitgehongerd aan de training moest beginnen… Ik was nog wel net zo op tijd er achter gekomen dat ik net voor school nog eventjes brood kon kopen…
Maar al met al bevalt het me wel.
Op dinsdag had ik de hele dag wiskunde. Van kwart voor 9 tot half 6. Die beste man maakte gelijk vrienden: “Bij dit vak mag er geen rekenmachine gebruikt worden tijdens het examen.” En hij bracht het nieuws met een glimlach en op een toon alsof we nu echt de lotto gewonnen hadden. Ik was iets minder blij met het nieuws. Eigenlijk dacht ik dat hij ons verschikkelijk voor de gek hield… Echt iets waar die zich het hele jaar op verheugd: “Zo leuk die eerste jaars, die kun je op het eerste college de schik van hun leven geven door te vertellen dat ze geen rekenmachine meer mogen gebruiken. En dan pas op het einde zeggen dat het toch wel mag. Hahaha” Maar het bleek geen grap te zijn. Waardoor ik het nog minder leuk vond…
Ook mijn eerste rondjes op de racefiets zijn gemaakt. Ik dacht dat het handiger was om in eerste instantie maar mijn racefiets mee te nemen in plaats van mijn mountainbike. Tja ik had namelijk net zelf ervaren dat ik al op straat de weg kwijt zou raken, dus de kans dat ik in het bos hopeloos zou verdwalen zou nog groter zijn, dacht ik zo. Allemaal leuk en aardig maar zodra ik ook maar eventjes verzin om van de grote hoofdwegen af te gaan kom ik gelijk op een onverhard pad uit… En de eerste keer denk je nog, ik keer maar om, maar de tweede keer twijfel je al en de derde keer ga je toch maar met je racefiets over het knollenpad… Een goede keus dus die racefiets.
Tja de eerste twee weken had ik toch het idee dat het me best makkelijk af ging om op kamers te wonen. Deed netjes de boodschappen, mijn kamer was opgeruimd (ik denk dat niemand het wil geloven maar dat is die nog steeds, een soort van dan), ik kookte, waste af en deed alles dingen die ik verder nog moest doen. Misschien geloof niet iedereen het maar ik was, al zeg ik het zelf, erg gestructureerd bezig. Toch kwam ik de derde week opeens zonder eten te zitten… Een klein rekenfoutje… School was wat te laat uit (tenminste dat vond ik) en de schaatstraining begon toch eerder. Ik kwam er dan nog wel op tijd achter dat de training iets eerder was dan dat ik in mijn hoofd had zitten (vond ik al heel wat) maar ik kwam er wat te laat achter dat ik dan geen tijd meer had op boodschappen te doen en dat ik behalve 2 eieren geen eten meer had… Voor de mensen die nu bang zijn dat ik uitgehongerd aan de training moest beginnen… Ik was nog wel net zo op tijd er achter gekomen dat ik net voor school nog eventjes brood kon kopen…
Maar al met al bevalt het me wel.