Waar veel mountainbikers in de winter de zon op zoeken ben ik meer de schaatsers achterna gegaan en naar Inzell gegaan. Vorige week zondag kwamen we al redelijk vroeg aan waarna we gelijk een duurloopje zijn gaan maken. Normaal gezien loop ik niet graag hard, maar voor een van de mooiste rondjes van de wereld (rondje Falkenstein voor de kenners) maak ik een uitzondering, het was heerlijk en vooral schitterend. Bovendien was dat ook al de eerste kennismaking met het Inzell-ijs. Ware het niet dat dit ijs niet binnen in de hal lag maar resten waren van sneeuw op het pad...
Oud en nieuw zelf stond in het teken van weerwolven (een tip tussen door: whatsappen tijdens weerwolven is geen goed idee… En hierbij beloof ik plechtig dat ik het nooit meer zo doen), sterretjes afsteken (oe spannend) en kijken hoe de buurman het presteert om 8 vuurpijlen achter elkaar steeds weer zo vast in de sneeuw te steken dat er geen één omhoog kon komen. Pas toen zijn broer erbij kwam en ze met zijn tweeën net buurman en buurman leken kwamen ze tot de conclusie dat het gebruik van een bierfles beter leek te werken. En hoewel ik altijd dacht dat Duitsers genoeg bierflesjes zouden hebben, gebruikte ze toch dezelfde bierflesjes als die wij gebruikten... En daarna hebben we nog gezien dat echte topschaatsers behoorlijk kunnen drinken. Vooral onze nieuwe Taiwaneese vriend Darren kon er aardig wat van. Toch stond hij wel de volgende dag samen met ons om 10 uur op het ijs. Al was het misschien een tikkeltje frustrerend om te zien met welk gemak hij ons allemaal naar huis reed (en dan kun je er beter maar niet bij bedenken dat hij een gigantische kater had). De rest van de woensdag hebben we gebruikt om te rusten...
De donderdag en vrijdag stonden we beide dagen twee keer op het ijs. Het schaatsen ging bij de meesten steeds lekkerder en gelukkig bij mij ook. Op zaterdag was de eerste wedstrijddag voor mij en de enige wedstrijddag voor de meeste anderen. Het was toch al best wel een aardig tijdje geleden dat ik voor het laatst een langebaanwedstrijd gereden had. En de laatste keer dat ik het gereden had, bij het UTK kon ik nou niet echt zeggen dat ik serieus was. De 500 meter hebben we het niet over, maar de 3 km zou een spannende strijd worden: broer en zus tegen elkaar. Helaas bleef de race in mijn hoofd spannender dan in het echt. Kjell vond het nodig om zo hard te vertrekken dat we elkaar na de start niet meer gezien hadden. Maar toch hielpen we elkaar wel naar en pr. De volgende dag gingen de meesten vroeg naar huis. We hadden op zaterdag zelfs een hele volksverhuizing gedaan zodat iedereen die vroeg op moest vroeg op kon en andere (zoals ik langer uit konden slapen). Het hielp uiteindelijk helemaal niks. Want de kamer van Martijn die eigenlijk niet eens op het ontbijt konden wachten voordat ze wilden vertrekken was de wekker vergeten. Waardoor deze kamer uiteindelijk als één van de laatste vertrok en niet als eerste zoals het plan was. Ik ontken niet dat me dat wel eventjes een binnenpretje gaf toen ik zag dat ze nog niet vertrokken waren toen ik bij het ontbijt kwam. Een auto zou later vertrekken om nog een 1500 meter te kunnen schaatsen. Pascal wilde namelijk graag onder de 2 minuten en zag in Inzell zijn kans (ook al hadden niet alle teamgenoten evenveel vertrouwen in hem. Met 1.58.27 is het hem wel gelukt), ik zag vooral een kans om langer in Inzell te blijven en wilde daarvoor best een 1500 meter schaatsen. Een leuke bijkomstigheid was dat ik het voor elkaar kreeg om met 1 honderdste een PR te rijden. Als je dat expres wilt proberen lukt het je namelijk nooit. Helaas was hierna het trainingskamp toch echt voorbij en restte alleen de terugweg ons nog.
Al met al iedereen bedankt voor alle gezelligheid. Hans en Hans bedankt voor het koken. En verder nog speciale dank aan de pollepel die me hielp om de juiste persoon aan te wijzen met weerwolfje.