Rond 10.30 viel voor de dames elites het startschot. Hoewel ik niet zo goed weg was kon ik in de lange, zware startklim toch nog flink naar voren rijden. Alleen na die startklim liep het eventjes niet meer zo heel erg lekker. Ik was nog te moe om af te zien... Gelukkig vond ik na 1,5 ronde een knopje dat maakte dat ik toch door bleef rijden ook al deden mijn benen pijn. En ik reed weer terug naar voren en haalden alle meisjes die mij net ingehaald hadden weer terug in. Ik was net beste Nederlander in koers toen ik de straatstenen opdraaide en op eens op de grond lag. Met al het modder op die stenen was het misschien wel te verwachten dat die bocht glad kon zijn en dat je er dus beter niet te hard en te krap door heen kon rijden. Maar ja ik reed net zo lekker en dacht dat het wel iets krapper kon. Blijkbaar dus niet. Ach ja maar weer opgestapt en verder gereden en ik zat wonderbaarlijk snel weer in een lekker ritme. Totdat de klim ietsje steiler werd en ik terug wilde schakelen. Hij schakelde namelijk zo ver terug dat mijn ketting tussen mijn cassette en achterwiel in kwam. Pas nadat ik 3 keer moest stoppen om mijn ketting er tussen uit te vissen had ik bedacht dat mijn derailleur een klap had gekregen van die val en dat ik maar beter niet meer te veel kon schakelen. Toch reed ik in de stukken waarbij mijn derailleur het nog enigszins deed echt wel lekker. In de voor mij laatste ronde kwam Jolanda Neff me nog voorbij zetten en ik kon haar zelfs een hele klim volgen. Ook de rest van de ronde reed ik nog best wel lekker tot ik bij de allerlaatste klim mijn ketting schreef trapte. De helft lag nog op mijn voorblad en de andere helft niet meer. Een handige Harrie had hem vast er binnen 2 tellen op weten te leggen, maar ik kreeg het niet voor elkaar en heb toen maar het laatste stukje gelopen.
Na de finish leek het me toch nog wel slim om mijn knie even schoon te laten maken. Om alle modder en bloed nu op mijn been te laten zitten leek me ook maar smerig. Dus ik kom bij een paar EHBO'ers die me wel willen helpen. Hij pakt een paar tissue's en vervolgens een soort infuuszak met een onhandig lang slangetje eraan. Dus ik denk wat gaan ze nu dan doen. Even navragen en ze bleken water nodig te hebben en dat kwam uit dat slangetje en wel met een gigantische druk (blij als er een druppel uitviel dus). En in het begin denk ik nog dit is een aardige EHBO'er: hij poetst wel heel zachtjes en vooral om de wond heen. Waarna ik vraag of die het nog schoon gaat maken of niet. Zijn antwoord was nee en bleef nee, want wanneer die het wel schoon ging maken zou dat pijn doen. Afijn, dan doe ik het zelf wel.
Ik bleek uiteindelijk nog 22e geworden te zijn, en had ik wel een leuke dag gehad maar om te zeggen dat nummer 13 (was mijn stuurbord nummer) me erg veel geluk heeft gebracht...