Gisteren zijn we van Canada naar Windham gereden. Dat was echt een hele mooie trip: de weg ging op en af en je reed tussen de bergen en vooral tussen de bossen. Maar het bleef toch steeds mooi. Hoewel iedereen het altijd al zei: in de US is echt alles groot! Grote pizza’s (maar dan echt groot, 1 pizza past niet eens op 1 tafel, wat dus ook betekent dat 1 pizza genoeg is voor 4 personen), grote auto’s en hele lange rijen bij de grens. Al kwamen we nog redelijk snel door de grens. Al met al was het een lange reis maar zeker heel mooi.
Vandaag al een paar rondjes gemaakt op het parcours in windham. Een totaal ander parcours dan Mont Saint Anne, maar toch ook heel mooi. Het is veel meer en langere klimmen. Eigenlijk is er een lange klim waar je een paar keer heel kort naar beneden gaat en verder is het een afdaling. Elke honderd meter heeft zijn eigen naam, heel leuk, maar dan kun je ze dus niet meer zo goed onthouden, dus echt nut heeft het niet. Om een paar voorbeelden te noemen die ik wel heb kunnen onthouden, teminste geprobeerd heb: the jungle, the black out (om je een beeld te geven: hier rij je een heel donker bosje in en je kunt echt eventjes niet zien waar je rijdt), the “rip”(deze heb ik onthouden omdat ik deze naam totaal niet snapte, om de situatie te schetsen: in plaats van dat je over het gras naar beneden zou rijden, rij je nu over een soort houten brug (die gewoon op het gras is gelegd), the white way (hier rij je op een breed graspad, snap de naam dus ook niet), Kabush falls (ik weet het niet, maar ik denk dat deze naam voor zich spreekt), the and hill (deze staat halverwege de klim) en dit zijn er slechts een paar…
Al met al wel een heel leuk parcours! Verder begin ik een echte meganieker te worden: ik heb mijn voorwiel zojuist helemaal zelf gerepareerd! Het enige jammer is dat hij nog steeds leeg loopt… Maar dat is zeker weten niet mijn schuld, hij is gewoon echt te lek… Toch ben ik nog steeds heel trots op mezelf dat ik dat helemaal zelf heb kunnen fixen.
Verder ben ik op de laatste dag in Mont Saint Anne er al achter gekomen, hoe het nachtlampje bij mijn bed werkte… Dat is toch beter dan dat ik er helemaal niet achtergekomen was. Het slot van de badkamer heb ik nooit gesnapt, maar in Windham (waar ze dezelfde sloten hadden) viel het kwartje plots wel. Het vreemde is namelijk dat ze hier een soort slotje op de deurklink hebben. Zodat je de deurklink niet meer kan bewegen…