's Ochtend nog 2 rondjes het parcours verkend, er was een leuke nieuwe klim en afdaling bij gekomen. Hij leek gelijk al heel smal maar in de wedstrijd zou ik er achter komen dat die echt wel te smal was...
Bij de start kon ik niet in mijn pedaal komen, misschien dat iedereen dat had want gek genoeg lag ik al vanaf de eerste meters 3e. Zo blijkt maar weer dat je gevoel niet alles zegt. De startklim reed ik ook als 3e op, in het wiel van Anne Terpstra en Githa Michiels. Achter mij begonnen er al gaten te vallen, maar ik reed heel lekker en kon de hele eerste ronde op de 3e plek blijven. Na de eerste ronde sloot ploeggenoot Mirre Stalle aan. Mirre en ik hadden nog even samen gereden voordat Mirre weer bij me weg reed. Ik kwam op de lange klim wel weer iets terug maar verloor weer wat op de rest van het rondje. Inmiddels was ik op een stevige 4e plek komen te rijden. Van de nummer 5 was geen spoor meer te zien. In het laatste stuk van de 4e ronde lag ik zo ver voor dat alleen pech me nog kon weer houden van die 4e plek, ik reed namelijk zo makkelijk dat ik mijn tempo nog wel een ronde vol had kunnen houden, zo niet harder had kunnen gaan.
Maar ik werd geen vierde, ik had namelijk pech. In eerste instantie had ik pech dat ik net op die nieuwe smalle afdaling een achterblijver tegen kwam. Het was te smal om in te halen en het meisje had al best veel moeite om überhaupt naar beneden te komen, maar wat mij betreft had ze beter die moeite kunnen steken om iets respectvoller aan de kant te gaan als de kop van de dames je inhaalt... De afdaling kwam uit op het asfalt en ik dacht dat ze daar wel aan de kant zou gaan, dit deed ze minder als verwacht waardoor ik de binnenkant van de binnenbocht moest nemen. Dit was alleen geen goede lijn en wat ik niet had gezien was dat hier wat zand op het asfalt lag. Ik voelde de grip van mijn banden verliezen en gleed zo onderuit. Nog geen ramp, ik had voorsprong genoeg. Maar mijn ketting was door de val tussen mijn voorbladen en mijn frame in vast gaan zitten en wilde daar blijven. Ik wilde hem liever terug op mijn voorblad hebben want zo kon ik niet verder. Ik heb minstens een minuut aan die ketting staan trekken, al mijn geweld op hem los gelaten (en dat was op dat moment behoorlijk veel, ik baalde nog al van mijn val) maar ik kreeg hem niet voor of achteruit. Dus moest ik naar de verzorging toe lopen en pas op het moment dat ik daar bijna was haalde Annefleur Kalvenhaar (de nummer 5) mij in. Met 4 man hebben ze mijn ketting kunnen bevrijden en kon ik verder.
Ondertussen had ik heel veel tijd verloren en met overal schaafwonden was mijn goede gevoel ook een beetje weggevallen. Die laatste ronde was ik er met mijn hoofd niet helemaal meer bij. Ik merkte nog wel net dat mijn stuur en zadel schreef stonden en ik een rem had die op de crouse controll kon (een keer in knijpen en hij bleef daar, ik kan je verzekeren echt ideaal), maar verder leek het wel als of ik achterstevoren op mijn fiets zat (bij wijze van spreke dan). Ik finishde nog wel als 8e maar had wel een zuur gevoel over gehouden aan de wedstrijd. Ik heb wel weer laten zien dat ik hard kan fietsen, nu op het NK maar knallen!