Maandag was de enige dag met regen en weet je weer waarom Inzell overdekt is. Met een klein groepje dit keer gingen we fietsen. Kijken of we een leuk rondje konden vinden wat geschikt was voor de hele groep. Na een hele lange klim hadden we inderdaad een rondje gevonden. Voor zo ver je het een rondJE kon noemen: het kostte ons toch een dik uur om te fietsen. En ook hier kan je, je afvragen voor hoever je het fietsen kon noemen: we hadden een heel klein padje gevonden om af te dalen. Dit padje was alleen zo smal en nat met rotsen en wortels dat het eigenlijk niet goed te fietsen was en dat we het meer en deel moesten lopen. Ik was verder erg blij met de juist getimede opmerking van Gijs: "Als je hier nu iets breekt heb je echt een probleem..." Tja, dan fiets een stuk prettiger verder.
Op woensdag was de Bart-Becker-Boos dag, afgekort als BBB-dag en later veranderd in de Bart-Becker-Blije dag. Bart had echter heeeeeele goede reden om BOOS te zijn: ten eerste was om 6 uur het ontbijt (veel te vroeg), vervolgens vertrokken we om 6.30 uur naar de ijsbaan, maar Bart was net te laat wat betekende dat hij zijn tas mocht dragen naar de ijsbaan in plaats van dat die voor je mee genomen werd door de auto. Bart had de hele week ook nog niet naar de ijsbaan gelopen omdat hij telkens heel sneaky met zijn tas mee de auto in gekropen was... Dus dat viel hem ook maar al te zwaar. En toen hij eindelijk op het ijs stond, lag hij wel heel snel in de kussens. Toen die eenmaal een beetje kon schaatsen zat hij veel te hoog en de rest van de groep was zo aardig om hem daar ook telkens op te wijzen: "Dieper Bart!". Waarop Bart standaard antwoorden met het simpele zinnetje: "Ik ben boos!" (geeft toch weer het niveau aan op de vroege ochtend). Toch reed hij nog wel lekker en kreeg de BBB-dag een andere betekenis en daarnaast riep Bart toen: "Ik ben blij!"
Woensdag hadden we nog meer geluk. Deze dag stond ook in het teken van een tijdrit. En toen net iedereen zich bovenaan had gemeld en de tijdrit dus afgelopen was werd de weg waar we net overheen waren gekomen afgesloten om bomen te kappen. Nadat we op zondag al een paar spandoeken met "lebensgefarh! Durchfahrt verboten" hadden genegeerd. Wel na goed inspecteren en zeker weten dat er niemand aan het werk was en de boomstammen niet konden rollen. Wilden we niet weer ons leven wagen en zijn we deze keer maar een eindje omgereden. Een mooi paadje wat verboden was voor fietsers.
Pas aan het eind van de week werd het eerste potje risk gespeeld. Tja het eerste uur werd het bijna een echte wereldoorlog, maar gelukkig kon Gijs het toch nog winnen en was iedereen weer tevreden. (Gijs is de enige die totaal niet tegen zijn verlies kan en zeker niet bij risk. Dus het was heel veilig/aardig van de andere spelers dat ze Gijs hebben laten winnen. Al is Gijs er nog steeds heilig van overtuigt dat hij heeft gewonnen door zijn goede spelen. En het is ook veilig/aardig om hem in dat idee te blijven geven. Gijs je bent gewoon kei goed in Risk! bedankt Sam!)
Op de laatste dag was er een Russische Duitser schaatsles aan het geven aan een paar kindjes. Naast het feit dat het zielig was voor die kindjes hoe erg ze werden afgemat, reden ze ook nog kriskras over de baan. En toen de eerste viel omdat die niet meer kon uitwijken voor een van die kindjes, bleek dat hij niet alleen zijn eigen pupillen uit kon schelden... Wij zijn boos!
En zaterdag moesten we al weer terug. Van de terugweg kan me eerlijk gezegd niet meer zo heel erg veel herinneren, heb de hele weg geslapen! En s'avonds sliep mijn eigen bed ook weer heel erg lekker.