We weten allemaal dat de selectie niet compleet was, dat er een extra stuurbordje was voor iemand die nooit meer rond zou rijden. Vlak voor het ongeluk van Annefleur hebben we het er nog over gehad hoe veel zin we allebei in het WK hadden en hoe leuk het was dat we weer samen naar het WK mochten. Het was een raar gevoel dat Fleur er enkel in je gedachten bij was.
Op maandag kwam ik aan in Hafjell en hoewel het een paar dagen eerder nog gesneeuwd had, was er nu een heerlijk zonnetje. Mijn fiets kwam pas een dagje later en dus heb ik maandag heerlijk op mijn kont gezeten. Vanuit het terras van het restaurant waar we iedere dag aten had je bovendien een goed uitzicht over het parcours waardoor je daar heerlijk zat. En de wedstrijd van de junioren hebben we dan ook vanuit dat terras kunnen bekijken. De appartementen lagen iets hoger en de eerste paar dagen moesten we door een rivier (nou ja, een klein stroompje) om naar de appartementen te komen. Met dank aan Hans en Michiel was de rivier na een paar dagen opgedroogd. Het bleek namelijk dat een paar kwajongens een dammetje hadden gebouwd waardoor het stroompje niet meer door een buis liep maar over het paadje.Gelukkig hebben die jongens het dammetje weg gehaald zodat het water weer netjes door de buis heen stroomde.
Op dinsdag heb ik voor het eerst een paar rondjes op het parcours gemaakt en ik vond het wel een leuk parcours. Ik had wat wisselende verhalen gehoord en vooral gehoord dat er veel lek gereden was. Dus dacht ik, ik neem maar 6 extra banden mee dan heb ik in ieder geval geen lek. En dat was ook het geval, de 6 banden zijn dus mooi heen en weer geweest en kunnen in het vervolg in ieder geval zeggen dat ze ook in Noorwegen zijn geweest.
Na onze race was het tijd om heel hard de rest van het team aan te moedigen. Onze aanmoedigingen hadden direct effect, want Michiel wist naar de wereldtitel te rijden. Wie daar aanwezig was had op tv onze polonaise kunnen zien. De laatste klim hebben we in polonaise met Michiel meegelopen. Het leuke was dat bovenaan een modderpoel lag waar Marlo en ik nog vrolijk instapte en de rest hield het toen voor gezien... Na het kijken van de elite wedstrijden op zaterdag was het zondag helaas tijd om naar huis te gaan.
De KNWU, Tim, Gerben, Staf, Stijn, Robbert, Ed, Jan en Geert bedankt voor de hele ervaring, de verzorging, het poetsen van de fiets, het ophalen van de bus uit Oslo om te zorgen dat onze fietsen weer op tijd in Nederland kwamen en waardoor jullie pas om half 3 weer thuis waren en voor alle andere dingen die ik nu eventjes vergeet.