Tja en dan moet je op zoek naar andere manieren… Dus wij namen de taxi naar een Amerikaans treinstation (niet te vergelijken met Utrecht centraal) om met de trein naar New York te komen en dan hopen we uiteindelijk aan te komen op het vliegveld en het liefts nog op tijd :p.
Aangekomen op het treinstation begonnen ze ook nog te mekkeren over onze fietsen en mochten we misschien niet mee. Nou ja, wij mochten wel mee, maar dan zouden we onze fietsen aan de conducteur mee moeten geven. Uiteindelijk zijn we ontzettend gematst, waardoor ik op dit moment dus in de trein kan zitten.
Het is eigenlijk wel leuk om een keer met een Amerikaanse trein te reizen. Er zijn namelijk zoveel verschillen tussen deze trein en onze trein. Allereerst toetert deze trein iedere 5 minuten waardoor een fatsoenlijk gesprek niet meer mogelijk zou zijn, vandaar dat ik heel gezellig achter mijn laptop ben gekropen om een stukje te typen voor mijn site. Daarnaast heeft mijn buurman zijn muziek sociaal hard gezet: de hele trein is voorzien van een "zenuwachtig melodietje" (volgens de luisteraar eerder te benoemen als een 'lekkere beat'). Ten tweede hebben ze hier geen perronnummers, maar gate numers, de vertrektijd hebben ze hier ook heel hip: "boarding time" genoemd en het lijkt dus ook meer op een soort laagvliegend sloom vliegtuig. En ook de mensen op het station zijn compleet anders. Hier staat iedereen netjes in een rij te wachten tot ze in kunnen stappen (overigens wacht je in een soort wachtruimte en mag je pas naar de trein wanneer daar een signaal wordt gegeven) en er waren dan ook maar een paar mensen die niet in de rij stonden (wij en misschien nog meer Europeanen). Geen enkele persoon is dan ook maar een beetje gehaast. Volgens mij zijn er ook nog maar heel weinig treinstations, aangezien de meeste vliegvelden echt geen treinstation hebben.
Verder moet ik melden dat de uitzichten die je zoal hebt op de trein heel mooi zijn, we rijden vlak langs water en je ziet zo nog eens wat.
Maar goed gisteren was de raceday... Omdat de nacht voor de race minstens net zo belangrijk is als de rest van je voorbereiding, zou het onfatsoenlijk zijn daar niks over te melden... Deze nacht was heel rumoerig en ik dacht dat iemand beneden of buiten echt niet stil kon zitten vannacht en die was met toch aan het stommelen. Maar om daar nou mijn bed voor uit te komen om te vragen of die eventjes stil kan zijn, vond ik ook onzin. De volgende ochtend bleek dat ik dat ook maar beter niet had kunnen doen. Deze meneer of mevrouw Beer zou waarschijnlijk toch niet naar me hebben geluisterd: Het bleek namelijk dat we bezoek hadden gehad van een beer. Het vuinis lag overal maar niet meer in de daarvoor speciaal gemaakte afsluitbare, beervriendelijk box... Ze zitten er dus wel echt!!!
Even tussen door: ik zie nu een huis midden in de rivier/watertje (echt gewoon middenin het water en zonder een zichtbare toegangsweg). Nou ja ik denk dat het een vuurtoren is, maar het ziet er meer uit als een normaal huis, maar dan roodgeschilderd… (wel een mooi huis overigens)
Dan de wedstrijd zelf. De start was helemaal in het dorp op een brug. Deze start had een geschiedenis en was niet zonder reden op deze plek. Overigens is het nog wel een hele jonge geschiedenis. Maar vorig jaar is Windham geteisterd geweest door de ‘hurricane Irene'. Zij heeft veel verwoest, het parcours, vele bruggen, het leven van twee mensen, een paar huizen en vast nog wel meer. Hoewel de bewoners al veel hadden opgeknapt kon je de sporen nog steeds goed zien. Vlak bij ons huis stond er nog maar een half huis, we moesten om fietsen omdat er geen brug meer was en bij de start hing er ook nog van alles in de bomen. Om dit te herdenken was de start in het dorp op een herstelde brug. Het gevolg was dat het een hele lastige start was en vooral een hele lange start. Mijn start was niet echt slecht en in het begin zat ik bij het eerste groepje. In de klim viel het echter helemaal uitelkaar en zat ik rond de 7e plek. Bovenaan de top had ik opeens nog wat energie gevonden en kon ik nog een meisje voor de afdaling passeren. Echter daalde ik veel te langzaam en verloor ik daar te veel onnodige tijd. Onnodig omdat ik in de training harder kon en het is eigenlijk handiger om in de wedstrijd harder te gaan dan in de training…
Vervolgens bleef ik op de 6e plek hangen. Ik kwam in de klimmen wisselend in mijn ritme en wisselend was ik met andere dingen bezig. Dat zelfde gold eigenlijk ook voor mijn wedstrijd en helemaal tevreden was ik dan ook niet met een 6e plaats. Ik had het gevoel dat het beter kon, maar dat heb ik niet gedaan. Opzich heb ik wel zo veel geleerd van deze reis en daar ging het me eigenlijk veel meer om, dat ik er wel weer overheen ben. En uiteindelijk het besef dat het wel mijn beste resultaat in een World Cup is ooit (dat was ik namelijk eventjes vergeten) en dan is een 6e plaats toch stiekem wel iets om trots op te zijn. Verder had ik na de wedstrijd echt een super grote verse beker limonade gekregen! Wat dat betreft moet ik nog veel leren van de downhillers, zij wisten al vanaf de eerste dag dat je het limonadekraampje niet zonder limonade voorbij moest lopen en ik kwam pas na de wedstrijd erachter dat dit echt heel lekker was... Het recept heb ik overigens wel kunnen onthouden: een halve citroen soort van uitgeperst in een kleine emmer, gooi daar water met ijsklontjes bij en een soeplepel suiker, deksel erop, flink schudden, gaatje in de deksel maken, rietje erdoor en je kan genieten!
Ik hoop dat de rest van mijn reis spoedig verloopt en ga genieten van het uitzicht nu!
The Day After
Het was ook geweldig dat er zoveel mensen waren die mij allemaal wilden helpen, zonder hen was het ook nooit zo leuk geworden. Allereerst was het super gaaf dat ik met Jolanda Neff en haar vader Markus mee mocht reizen. Dat was echt heel leerzaam en leuk. Verder Peter bedankt voor mijn fiets nakijken en het spelen van buschaufeur (tussen het internet bij het B&B en ons huisje). Tim bedankt voor de gezellige reis van MSA naar Windham, de limonade (hoop dat je er zelf ook nog een hebt gekocht) en alles wat je verder nog voor me hebt gedaan. Shimano super bedankt voor het tip top in orde maken van mijn fiets. Die kon ik niet meer de schuld geven. En natuurlijk ook Cube Nutswerk en alle ander sponsoren en ander mensen bedankt die ook maar iets voor me hebben betekend!
En ook mijn ouders bedankt voor het laatste stukje sponsoring!