De loze ronde ging gelijk wel hard, maar daarna zakte het tempo behoorlijk. Ik reed best wel makkelijk met het peloton mee. Ondertussen zag ik wel dat er hier en daar er steeds meer meisjes afwaaide... Met nog minder dan 10 rondjes kregen 2 meisjes een klein gaatje, al snel werd dit gaatje weer dicht gereden. Toen alles weer bij elkaar was viel het stil. En het enige wat ik toen dacht was: dit is het moment, nu moet ik gaan. Ik ging, ik hoorde nog niks achter me en ik dacht alleen maar nu eventjes zo hard mogelijk en dan door trekken, maar tegelijkertijd had ik ook echt niet het idee dat ik dit nog 6 rondjes (want daar stond het rondenbord op) dit kon volhouden in mijn eentje tegen een heel peloton. Maar goed mijn naam zou in ieder geval weer om geroepen worden en dat vond ik ook wel weer leuk... Ik bleef gaan, maar geloofde er nog steeds niet echt in. Totdat ik eindelijk om durfde te kijken en zag dat ze 200 meter achter lagen... Toen kreeg ik wel een beetje geloof. En eventjes kon ik zelfs de staart van het peloton voor me zien. Het was ontzettend leuk hoe erg ik aangemoedigd werd en nog leuker was het toen ik ook daadwerkelijk als eerste over de finish kwam!
Om de carnaval te ontlopen reisden we gisteren af naar Heerenveen. We moesten wel een beetje moeite doen om weg te kunnen komen aangezien we net op het punt stonden te vertrekken toen de carnavalsoptocht langs ons huis kwam... Uiteindelijk konden we het dorp verlaten. Het vreemde op de route naar Heerenveen was dat aan de rechterkant van de weg nog heel veel sneeuw lag en aan de linkerkant van de kant van de weg helemaal niks. In dit geval gold dus duidelijk wel het spreekwoord: "Het gras is groener aan de overkant."
De loze ronde ging gelijk wel hard, maar daarna zakte het tempo behoorlijk. Ik reed best wel makkelijk met het peloton mee. Ondertussen zag ik wel dat er hier en daar er steeds meer meisjes afwaaide... Met nog minder dan 10 rondjes kregen 2 meisjes een klein gaatje, al snel werd dit gaatje weer dicht gereden. Toen alles weer bij elkaar was viel het stil. En het enige wat ik toen dacht was: dit is het moment, nu moet ik gaan. Ik ging, ik hoorde nog niks achter me en ik dacht alleen maar nu eventjes zo hard mogelijk en dan door trekken, maar tegelijkertijd had ik ook echt niet het idee dat ik dit nog 6 rondjes (want daar stond het rondenbord op) dit kon volhouden in mijn eentje tegen een heel peloton. Maar goed mijn naam zou in ieder geval weer om geroepen worden en dat vond ik ook wel weer leuk... Ik bleef gaan, maar geloofde er nog steeds niet echt in. Totdat ik eindelijk om durfde te kijken en zag dat ze 200 meter achter lagen... Toen kreeg ik wel een beetje geloof. En eventjes kon ik zelfs de staart van het peloton voor me zien. Het was ontzettend leuk hoe erg ik aangemoedigd werd en nog leuker was het toen ik ook daadwerkelijk als eerste over de finish kwam! Comments are closed.
|
In het kortBritt van den Boogert schrijft op deze site verschillende verslagen over haar wedstrijden (mountainbike en schaatsen). Als student Technische Geneeskunde probeert ze haar studie te combineren met het beste uit haarzelf te halen in de sport. Dit jaar doe Sinds dit jaar krijgt ze hiervoor de steun van het Craft-Ten Tusscher mountainbike team (like op facebook!) en het Freewheel marathonteam (schaatsen). Ook is ze in de bikefreak terug te vinden als vaste columniste. Archives
August 2015
Oudere berichten klik hier!
|